Steeds dieper ga ik verstaan dat Jezus met zijn levenslessen midden in onze gebroken levens komt staan. Wat hij ons leert is niet anders dan een weg van herstel van ons gebroken hart op weg naar een leven dat in de wereld herstel mag brengen. Zijn levenslessen zijn evenzovele openingen naar innerlijke genezing en diepgaande persoonlijke transformatie.
Jezus ontmaskert daarbij allereerst alle pogingen tot herstel waar ook in onze tijd veel heil van wordt verwacht: herstelprogramma’s die de symptomen aanpakken maar niet het hart raken. In Jezus’ tijd waren de Farizeeën en schriftgeleerden daar in Jezus’ ogen de belichaming van, in onze tijd zijn het wellicht de opiniemakers en de politici met te grote kiezersbeloften. Het onderliggende verlangen is authentiek, maar de oplossingen ontoereikend.
Jezus brengt de menselijke gebrokenheid in de Bergrede steeds opnieuw naar het hartsniveau. Doodslag gaat bij hem ten diepste niet over de daad zelf, maar over de onderliggende dynamieken van woede, minachting en cancelen (Mattheüs 5:21-26). Die dynamieken zitten als patronen in ons lijf en als richtinggevende beweegredenen in ons hart.
Leerling worden van Jezus betekent: je op dat hartsniveau laten diagnosticeren en behandelen door dokter Jezus. Dat is een persoonlijke weg, maar juist ook een gemeenschappelijke! Ik geloof dat Jezus droomde van een gemeenschap van leerlingen die zich samen openstellen voor het herstelprogramma in zijn Koninkrijk. In wat wij nu ‘kerk’ noemen is heel veel herstelwerk nodig, dáár om te beginnen. Maar wat als dat herstel daar echt zou plaatsvinden, zou de kerk dan ook niet een genezende kracht in de samenleving kunnen worden? Daar leert Jezus me van dromen: van een gemeenschap van mensen die herstellend zijn, in de dubbele zin van het woord.